Ürkütme yalnızlığımı,
Bağla gözlerini,düşlerime girerken,
Bana gelişlerin yolunu öğrenme…….

İçime düşen her kıvılcımdan,alev alır her soluğum,
Tutuşmamış orman bırakmadım,gözümün değdiği,
Suya dokunsam,kutuplar da buzullar erirdi ağlamaktan,
Sular altında bırakmadığım,hiçbir şehir kalmadı,yaşadığım,
Organik bir afetti hüznüm.
Asırlık bir günahtım,
Bir iç cehennemin,
Tek sakini…

Lüzumsuzluğun bakire meraklarından arınmak,
Endişesiz bir soluk alma nezaketine dönüştürür,yarını
Üstelik bahardaki yeniliklerlede aklın karışmaz,
Anladığı kadarını yaşayanların fotosel bakışmalarının sonrasında ki,
Fotosentez duyularının beşe endeksli kısır döngüyle kısırlaşıp,sıkıştıklarından,
Bütün eğlencesini kaçırırlar,ölümlü olmanın.

Yinede soluk alma hevesi işte,
Kurumsal bir yirmi dört saatin,
Kukla tecrübesinde,
İplerin görünmezliğine aldırmadan,
Masanın üstündeki bir tuza uzanma becerisinde ki,ustalık,
Yaşamdaki tek beceri ve zafer…

Kuşkulu bir sessizlik kadar bir musiki taşısada yalnızlık,
Elit bir intihar şeklinede benzer aslında,kibirli ve sadık,
Şehvetten yeni sönmüş iki beden arasında ki muama kadardır,
Toprağın altında yeni gömüldüğündeki,ilk günün.
Farkına bile varamazsın üstüne bırakılmış bir gülün,
Ve yine sessizlik ilk yalnız kalandır.


Aşkın anahtarı gibi bir şeyi bulan mucit olmadığım dan beri,
Daha uslu olmayı deniyorum delilikten,
Ve bir daha yol kenarından,takvimde ki bir manzaraya çıkar diye,
Sırlı gördüğüm bir patikaya girmemeye yeminliyim,
Akıl koridorlarından daha da karışık caddelerde ,
Yürümek istememeyişim de bu yüzden,

Eve dönüş yolunun bilgeliği ve huzuru,
Kadar güvenli değil hiçbir yolculuk….

İçimde ve dışımda…

Bu son yolculuktu...
Sessizce çöz gözlerini,.
Artık kendi dünyana dön .
Bana dönüşlerin yolundan vazgeç
Kendi dünyanın düşlerini kur……..
Ve unut yaşayamadıklarımızı...