Kırılgan bir tabakaydı zemin.
Yürümek hassas bir eyleme dönüşmüştü.
Yapaylık daha ne kadar olsa kaldirabilirdi bu dozu insan?
Belki müzik kutusu olabilirdi demirden yapılı olsaydı kalbim.
Yada bir salıncak ıssız bir ağacın dallarına asılı

Ama et ve kemiktim.
Haşmetli yüce insan.

Hiç bir karanlik çağ bu kadar acıtmamış olmalı kalbini insanın.
İlkel çağların vahşi yaratıkları dahi bu kadar kemirmemistir güzel olanı.
Kimse ruhlarımıza dış geçirememistir yok edesiye.
Çamur çağı,
Yitik çağ olmalı bu çağın adı.

Alkışladiklari ve yerdikleri şeydi terse çeviren dünyayı.
Tersyüz et derken bunu mu demek istemişti bilgeler.

İnsan insanın kurdu.
İnsan insanın cehennemi.

Bu yüzden olsa gerek tatminsizlik.
Maskenin ardında gömülü yüzler.
Kendi kalıbını yaratan eller.
Donuk yüzde hareketsiz gözler.