kaşıdıkça derimi böyle hırçın ve tırnak kopması
inancım tam bir gömü mutlaka çıkacak
kırk iki yıl boşuna mı yaşadık saklamıştır birileri elbet bir travma,
soluklanalım biraz diye dirilmek musalla taşında
yeni ölen biri için cemaate şaka gibi geliyor,
herkes ağırlığı kadar toprak sahibidir göğsümde
ama senin ellerin teyemmüme çok yakın inanılmaz bir durum bu kabul edelim
en son tokalaşmamızla toplamışsın saçlarını bu bir organ sayılmadı hiç
Çine kadar bir yalnızlık var aklımda trenle gidilen
vagonun birinde ağır islamcılar ille de yeşil olsun diyor terk edenin rengi
şükretmek iki haftalık erken ölen bir bebek değil midir bir daha ki
aymazlığınıza, arkadaki vagonda lacivert bir at koşuyor treni geçmek için
atın aklında tek soru başımı okşayan o el için değecek mi bu yorgunluk
atı sevdin,
son vagonda babasını arayan çocuk verilen 10 dakikalık mola değilim diyor
şivesi bozuk dayıya
bilet yerine geçiyor bazen kesilen bilek
tehdit olarak algılamasın bu durumu bu tren ,cana kasteden yalnızlık için ekspertiz raporu
gibi düşünelim hak etmeyi
ettin
makiniste seni soruyorum daha var mı diye
bir saat daha var diyor
mümkün değil diyorum bitmesi lazımdı şimdiye kadar
geriye ellerin kalıyor
aniden çıkınca gözlerim raydan
kimsenin ölmeyi beceremediği elim bir kaza diyorlar bu yalnızlığa
desinler.