eskimiş vakitlerin gurbetiydi an
bir yelkenliyle sızdın talanlanmış sularıma
vakit kızıl bir gün artığıydı
gece gibi saçlarınla gülümsedin içimin atlasına
köstekli andı yüzündeki coşkular
içsel bir travma gibi sokuldun yanı başıma
dudağın Leyla, bakışların Aslıydı
dumur yakışlarının kapsülleriyle aktın ruhuma

hangi selin artığıydı
hangi toprak testilere sürmüştü yangın vakitlerini
yorgun hazanların öldüren sessizliğiyle
salıvermişti gönlünün sakilerini
devasız dertlerin muzdaripiydi sanki
aşka dair resimler onu gösterirdi
tabipler derman yazardı bir gülüşüne
biçare öpüşüyle yürekleri eritirdi

tutunarak engelli yüreğime
çıplak ayaklarıyla yürüdü bulutlu göğsümde
bütün yudumlar aşka tutkundu
soyundu sevda yaylı bir yatağın döşünde
dilinin biçare yalnızlığıydı sesi
ninnili bir edayla salladı beşiğimi göğsünde
yudumlara bölündü denizler
şarkılar bedenimizi okşuyordu kifayetsizce

güneşe serdik biz aşkın yorganını
kapattık mevsimlerin tunç kapısını
gül ateşin yoldaşıymış
ben sana Mecnun, Ferhat olup delerim dağını
suyun akışıyla tohumlanır sevda
geçeriz bir gün mutluluğun çağını
söz dinlemez coşku
gün gelir deleriz biz de yalnızlığın asi yasağını

gücün yeter mi
asırlardır dilimize dolanan aşkın bağını çözmeye!
yanar en gizlimizde harlı bir ateş
umarsızlık neden mi sevmemeye!
aynalar yalan söyler
tenindeki şıralar sebeptir gülüm delirmeye
korkar yüreğim yüreğinden
dokunmasız aşk betermiş hep sineye

Selahattin Yetgin