İçime hüzün yağmurları yağarken
Nasıl mutluluktan söz edebilirim
Bir depremin sarsıntısı yüreğimi parçalayan
Bir kırık kalp yangınından geriye kalan
Zeytin gözlerine bakmaya bakamıyorum
Yoruldum,artık bu yerlere sığamıyorum
Yalnız yaşamayı öğreniyorum çoğu zaman
O kadar yalnızım ki,neden beni anlamıyorsun
Belki de hiç anlamayakcaksında
Çaresizliğimle alay edip ağlama diyorsun
Sararıp soldu yeşeren umutlarım
Sonbaharın tozlu kafeslerinde kaldı beklentilerim
Sevgi kuşları uçmuyor artık buralarda
Bir ben kalıyorum gecenin ayazında
Yorgunum,bilmiyorum neden sana vurgunum
Zaman öyle acımasız ki
Uyku bile tutmuyor karanlıkları
Kaybolan,yitik düşlerimi kovalıyorum
Herkes uyuyor bir ben kalıyorum ayakta
Sen kokuyor dört duvar arası
Gitme,gideceksen zeytin gözlerinde beni de götür
Baharın tüm kokularını sardım yüreğime
Yelkenlerimi açtım karadeniz sularına
Esen rüzgarında korku tufanına tutuldum
Siyah gözlerinde beni de götür
İsterse cellat ayrılığı boynuma vursun
Sürüklesin beni isterse imkansızlıkların içine
Dalından düşen yapraklar gibi
Savruluyorum tanyerine
Sustur bu vefasızlığa çalan şarkıyı
Özgürlüğe uçan tutsak kuşlar gibi
Beni de götür siyah gözlerinde
Gittiğin her yere
YEŞİLIRMAK