Bir bölüntü aşk
Belki bir örüntü…
Manidar bir sözcük akışı
Günün de nakşına duyulası özlem
Geceyle sevişen na’şı şairin.

Küllerinde saklı gizi
Aşkı ihbar eden tini
Defansı ömrün sözcükleri adeta içen
Bir rüzgârda asılı ruhu
Depreşen yeri göğü kanatan yarasından
Taşan izdiham gibi…

Elem kuşları fink atar
Ölümsüzlüğe de nazire eder şair
Ah, melankolinin baş şehri yüreğinden s/üzülür
Delişmen imgeler
Ve bulutlar kar toplar
Aralıksız yağan nurun peşinde
Şair koşar da koşar
Hasret yüklü çekincelerine alt yazı geçer Tanrı

O İlahi D/okunuş ki itibarı zedelenmesin
Diye sevginin
Pelüş yüreğinde saklı zikri ile bir iken
Fikrinde çiçekler açar şairin
Bir çiçek olmasından ziyade
Zifafıdır yüreğinin
Zamansız ekinlerde sökün eder
Ruhu ve hicabın b/eşiğinde
Salınır da salınır

Sarmalında aşkın aralıksız alınır
Bir alıntı değil madem yüreğinde kopan fırtına
Çalıntı hayallere asla rağbet etmez
Ne de olsa şair hayallerinin tek sahibesi
Dikiş tutturamasa da hayatta
D/işler kaleminin eşliğinde matemin huzuruna çıktığı
Rabbine sevdalı bir Mümin olmakla övünür
Sessiz nidalar iken sözcükler
Dökülür de dökülür ansızın iki dudağının arasından

Bazen bir bulut olur konar en tepeye
Bazen umutla iştigal hüzün eker
Aşk biçer şair
Bir imla hatasıdır belki de ismi
Hiç gülmediği kadar bir ömrü
Kucaklamanın meali
Varsa yoksa yurdudur şairin, şiirler
Emek yüklü her hece
İçerlediği kadar dünyaya
İçmediği hüzün kalmış mıdır sahi geride?
Bir fasıl bir hâsıla
En muhterem en muhteşem tefrika
Hasretin g/izinde yeniden doğar ve ölür defalarca

Şairdir yaslı
Şairdir yaslandığı Rabbin
Şairdir içinde kalan nice ukde ile diktiği sökükler
Solan gün ve gece
Her iklimdir her yeni gün tek sırdaşı
Kalemin rüzgârına asılı yaşar ve yazar şair
Azar azar kesilir ayakları yerden
Huzura davet eden sonsuzluğu ona bahşetmişken Tanrı…