Sanki Terk edilmiş yıkık bir ev’dim
Mutluluktan tenzih etti yar beni
Mekandan münezzeh bir yerde sevdim
Zamandan münezzeh etti yar beni



Dilimi anlayan olmadı neden ?
Sanki hülya’ları bendim terk eden
Ayrıldı bir iken ruh ile beden
Kalem kaşlarına çattı yar beni


Oysa vuslat için dua etmiştim
Yaşta yirmi, aşkta ! yaşı yetmiş’tim
Ondan başkasına tövbe etmiştim
Leylasız çöllere attı yar beni


Onu başkasıyla görmekti ölüm
Ele helal diye diye vermekti ölüm
Hasreti yok yere örmekti ölüm
Ölmeden ölüme sattı yar beni


Gözüm kapılarda bekledim durdum
Vuslat için yandım hayaller kurdum
Sanki bir serçeyi kalbinden vurdum
Hasrete kapattı gitti yar beni


Katrana boyadı gecelerimi
Mutluluk’u gören tek penceremi
Sildi sonralarım öncelerimi
Hafıza kaybına kattı yar beni



bağlandım incelen yerden koptum’sa
Sarılıp alnından sevip öptümse
Bal oldum görmedi her ne yaptım’sa
Hep baldıran diye tattı yar beni


Dost kalemden dökülenler

Gel dedim gönlümde hasreti bitir
Kış olan ömrüme baharı getir
Güldür şu yüzümü, kederi götür
Acımadan hüzne itti yâr beni
.................... Hatice Olkuner