İnci tanesi gibiydi gördüğüm papatyalar
Gerçek olmayacak tek şeymiş,gördüğüm rüyalar
Ve hüzünlü penceremden bakarken gökyüzüne
Sevmiş olsan bile inanma kimsenin sözüne

Sadık rüyalarına pamuksu kalbine inan
Birine inanmak istiyorsan,annene inan
Verdiğin emeğine verdiğin çabana yaslan
Eğer kuvvetin kalmadıysa git babana yaslan

Zaten insan,hep bırakıp gitmez mi sevdiğini
Sonra bir kişi çıkar,mahveder geleceğini
Zindan ederler seni uykusuz gecelerine
Sonra tıkanıp kalırsın bir ismin hecelerine...

Gökyüzüne yazarsın şiirleri,satırları
Bir türlü söyleyemezsin içindeki sırları
Sevdiğini söyleyip giden tek varlık insanmış
Meğer sevgiyi hak eden tek gerçek,yaratanmış...

Şimdi bir yılan gibi yerde sürünüyorum ben
Bunlar benim başıma geldi hep iyiliğimden
Ben sükutu yalnızca bomboş duvarlarda buldum
Kendimi buldum dedim,kendiliğimden yok oldum

Sonra da bir köşe başında bekledim huzuru
Gözyaşlarıma bir eş gördüm ben yağan yağmuru
Uçurumlar ötesinden sarılmıştım boynuna
Nedense alışamadım ben senin yokluğuna

İnsan sevgisi fayda bile vermezmiş rüyada
Safça kalkmış hayal kuruyorum öbür dünyada
Ve kuruyan ellerimde,bir parça özür kaldı
Onu da Mevladan başka kimse kabul almadı...

Ellerim çamura kalbim gözyaşına boğuldu
Kimi"sevdim"dediysem onların hepsi yok oldu
Ve avcuma yalnızlıktan başka bir şey kalmadı
Hayatı anladım da,yaşancak hayat kalmadı...

Kirpiklerim zindan,gözlerim mahzene büründü
Akan yaşlarıma herkes birer alev göründü
Ne yaparsam yapayım ben sevilmiyorum işte...
Gece de olsa,ağlamayı bilmiyorum işte