Ne mutluluklar ilaç olmuştu deliklerime
Ne de gözyaşlarım nefes olmuştu ellerime
Bir parça bulutsu bir parça nem olan havada
Resimler önünde çakılı kaldım aynada

Gece yarısı hatıralar kapıyı çalar mı
İnsan hiç bir fotoğrafa bürünerek ağlar mı
Ne elemler akmıştı yanaklarımdan geçmişe
El sallamakla yetindim,sebepsiz gidişine

Şiirlerim bile sarhoş oldu gözyaşlarına
Bir daha girer miyim ki senin rüyalarına
Sen beni bir rüyaya hapsedebilir misin ki
Ya da beni rüya gibi sevebilir misin ki

Cevap bile veremiyorum senin yokluğunda
Anacak mısın ki beni,ismimi duyduğunda
Yahut köşelere mi hapsedeceksin kendini
Kime vereceksin bana vermediğin elini

Artık ne rüyamda varsın ne hayalimde
Seni her anışımda yaşlar akacak kalbimde
Şimdiyse vurun yüreğime,yalnızca bir dizgin
Herkese naif olan kalp, bir tek bana mı gergin

Selam söyleyin,yüreğimden düşen efendime
Ben seni severken zulmediyormuşum kendime
Sevdanın gözü kördür derler,gerçekten öyleymiş
Seven göz yumduğunda,bir daha açamaz imiş

Açamadım kalbimi açamadım gözlerimi
Bir daha kimseye açamadım hayallerimi
Sadece fotoğraflar açılıp kapandı bana
Benim halimi görenler bir daha yandı bana