Doğmayan güne
Düş biçtim yine alından
Dar zamanın
Ortasından
Yağlı kandiller koydum
Viran bağların yapılarına
Cenazeler biriktirdim
Önünden sonuna
Maktul...
Bendim.

Tek pabuca sığan hayat gailesi
Geniş zamanlara
Aşk yazdı son nefesinde
Boğulup ölen adamın
Kanı dökülmez
Yerdeki kan
Güldendi..

Hep durup bakıyorum
Geniş mısra başlayıp
Tek kelimeye düşüyor şiir
Inat mı ediyorsun
Aklı evvel şair
Nokta mı koyamıyorsun yoksa
Üç noktalı deliliğine…

Şimdi
Ölümden alalım fani bedenini
Bilmekten söyleyememeye
Söyleyip anlaşılmamaya
Küçültelim
Aklı selimini.
Of ne uzun yol
Yürümeye mecal yok
Yokluk yolculuğa tek yolluk
Çekil ölümün önünden
Iyisi mi…

Bir tek şey istiyorum şimdi
Doğum, ölüm hepsi teferruat
Uzat artık elini
Yine kıskan ilk sana gösterdiğim
Son şiirimi
Özledim dediysem yalan değil
Bir mi gördüm seni
Hiç miydim yoksa
Bilmek isterdim yeniden
Beni sevip sevmediğini…

Gelişine rastlıyor gülüşüm
Aşk yazmayı sevmiyorum
Biliyorsun zaten
Aşk denilen,
Söylenebilen bir şey olmadı
Senin bende, mümkünse benim sende
Titreyip, savrulmamdı
Tuhaf tesadüflere sığınmacı ellerin
Omuzlarımda kalmalıydı

Gidiyorum...
Kalırsam uzayacak bu mani
Tozumu attıracaklar sonra
Çapraz sorgular, savunmalar
Şartlı salıvermeli sahte huzurlar
Alınırlar biliyorsun
Buluta takılsa bile gözüm
Seni bulut sanırlar

Bir şey eksik kalıyor arkamda
Hiç böyle yapmazdım oysa
Saklamazdım ardıma
Ne aşk ne mısra
Haklısın kalem bende
Bilmesinler madem
Mor menekşe kim, hani nerde...