Bu gün yine çok yalnızım Vera
Dün de yalnızdım
Artık bir sandalye bırakayım istiyorum zor günlerin altına
Sevemedim yalnızlığı söylemiştim sana
Neden her yağmur tanesi bana düşüyor bilemedim gitti
Gittiğinden beri kirpiklerimi yere düşürmemek için hep ötelere bakıyorum




Kim bilir belki de çalıntı bir hikayeyle girdin hayatıma
Sonra solmuş renklerle geldi hüzün
Geçip gittin yitti yüzün
Kopardın göğsümden dağ gibi kayaları
Solumda yetim bir ağrı kala kaldım öylece
Öylesine alışmıştım ki sana
Bırakarak şehirleri saklı yerinde
Yağmurları bırakarak benim de gitmem gerek Vera
Yazacak tek ve son kelimem sen değil mişsin demek
Harcadın uğruna ekilen çiçekleri
Yastığım ve göz yaşım aynı kefede
Adını dilimin ucunda tutarak
Gitmem gerek sessiz sedasız
Anladım ki insan en çok gömeni seviyormuş Vera




Yılları kırpa kırpa yaşıyorum Vera
Değişmese de yüreğimin yol haritası
Her sahnede sen çekip giden de sen
Nasıl sensizliktir nasıl ızdırap
Sen nazlanıyorsun nazlanıyor Tanrı
Yaşıyorum suya sabuna dokunmadan
Direndikçe ayrılığa bağışlasın istiyorum seni bana Tanrılar



Ölüm ılık avuçlarına alıyor beni
Gözlerimi çeviriyorum senin büyülü yüzün
Senden kaçamıyorum
Seni düşündükçe dayanılmaz bir kedere boğuluyorum
Düşte gibi geçmişi yaşıyorum bugünde
Ama biliyorum ki yaşamın sonu değil ölüm.
Yılları kırpa kırpa ölüyorum
Adın dilimin ucunda Vera