Biz insanlar
Gölgesiz meydanların irkilen uykuları
Seğirten göz bebeklerinin beliren korkularıydık
İmzasında çıplak ve yalın bir mührün üstünde

Bir gün
Sessizce
Ve muhtemelen
Adımızın kıyısına kendi güvercinlerinin
Somurtkan yüzleri eklenecek

Terbiyeli bir yalnızlık bizimkisi
Odasında ışıksızlık mısraları varken
İlk duyduğum sesin emeklemeleri
Vardı sende

Bir kez duydum açtığın yarayı
Onunda uzak rayların dumanlı öksürmelerinde
Güneşi tez görenlere inat
Kalın bir üşümeyle yoğruldu demirsi bir mengene

Tez gideceğiz
Seninle
Akşamüstünü bekliyorum usul nefeslenişimde
Bir resimse üşüyen hayatın ellerini buğularken penceremden
Bu tablodan mavi renkleri de sen götürdün
Biliyorum

Ve yine biliyorum ki
Bana ilk göğü gösteren de senin yüzün
Arşa selam verdiren
Bulutların kapısını çaldıran
Ayak izlerine ömür değdiren
Zehirleri alınmış bir yaşam bahşeden
Yine sendin

Güzeldin
Kırda güttüğüm çiçeklerin analarıydın
Yenice bir iklimin göz açtığı zamanları taşırdın

Saçların uçuşan, hevesli rüzgârın sanatıydı
Bilmezdin atın sırtına bir özgürlük bıraktığını
Koşmak kadar büyük düşman görmedim seninle
Ayaklarımın yürümekle ebedi olduğunu bilirken…