.
Anca buldum aklın kutlu nurunu,
Altmış beş yıl sonra ben bu yaşamda...
Yaktım beynimdeki kulluk urunu,
Artık ağam, beyim de yok, paşam da...
.
Dogmayla doluymuş zihniyet torbam,
“Ben”sizmiş giydiğim şahsiyet urbam...
İçimdeymiş meğer hidayet türbem,
Boşa aramışım Bağdat’da, Şam’da...
.
Faydasız içi boş sarıkla, hırka,
Hayvan dostlar sahip en güzel kürke...
Yarmaya kalkmadan bir kılı kırka,
Muhabbet meyim var, gönül şişemde...
.
Çürüdükçe tene öz veren maya,
Başlarmış kişi kem gözle bakmaya...
Zayıfı kakmaya, aczi yakmaya,
Elimde süngüm de yoktur, maşam da...
.
Tartmadan başları usla bir kere,
Yükleriz her suçu derhal kadere...
İnsanın insanı güttüğü yere,
Tek bilet kalmadı idrak gişemde...
.
Dünyanın yılları baharlı, kışlı,
Hayatın yolları düzlü, yokuşlu...
Bazen öznel, bazen nesnel çıkışlı,
İçimde hüznüm de vardır, neşem de...
.
Empati ayarlı adalet ibrem,
Hoşgörü duyarlı gönül kalibrem...
Mümkünle yetinmek, mutluluk şifrem,
Şimdi sığındığım sakin köşemde...
.
Veli BOSTANCI (Ankara, Ağustos 2022)