uzaklaşıp gittikçe seni görmek umudu
bütün sökükleriyle sevdamın ardından koşuyorum
bir bebe tüme sararken ipleri
birlikte eksiliyoruz
rengârenk çözülüşlerde


o yıllar içinde bir günü özlemekle geçiyor ömrüm
bir sedirde sen bağdaş kurmuş
durmadan sözlerin yerini değiştiriyorsun
ben pembe bulûzumun güzel olup olmadığını soruyorum
yakası uzun olmuş demiyorsun
bir zavallı yoksul var aramızda
ona çoğalıyoruz
ve bütün duygulanımlarımızı
bir güne sığdırma çabasında
yıllarla tıkış tıkış
sen bırakırken sözü
ben alıyorum


uyku gelmiyor aklımıza
sanki ’an’ kaçıp uzaklaşacak
bir adım atarsak kapı dışarı
bir daha böyle gülmeyeceğiz
dedikodu da arada bahane
seslerimiz çekilirse aradan
öleceğiz özlemden


biliyor gibi bir daha böyle yüz yüze
bir kitabın sayfasında susacağımızı
bizi başkalarının okuyacağını
aşk ışığı hiç sönmüyor odada
aramızda sarı sarı gülümseyen lâleler de
biteceğini bilmeden yüzümüzde
ince ince salınıyor

özlemle eksilip gidiyor günler
düğme olmuyorsun elbiseme..


12. 04. 2012 / Nazik Gülenay