Dağ idim sevmeden önce ben seni
Kırıldım parçalandım toz oldum şimdi
Bak ta gör şu meczup garip halimi
Gözüme bakmayan gözün NEYLEYİM

Beni dağıttın da yerle bir ettin
Babamın kırdığı yerleri acıttın
Kalbimin sen dolu gül bahçesine
Dokunup sevmeyen elin NEYLEYİM

Bir sen vardı bende benden ileri
Damarımdaki kan bile sen rengi
Kırıldı artık aşk diyen kemanın teli
Vuslata düşmeyen sözün NEYLEYİM

Her nağmenin sesinde sendin inleyen
Şarkıydı şiirdi sözdü seni söyleyen
Kerem,di Mecnun,du Ferhat,tı bilen
SEVDA,mı bilmeyen YÂR,i NEYLEYİM

Dağ idim toprak oldum yolunda
Sen diye yılan koydun koynuma
Ne şiirler destanlar yandı uğruna
Tek taraflı olan AŞK,ı NEYLEYİM

Dağları tepeleri sendin düz eden
Her hayalin içinde sendin gezinen
Gecemi günümü sendin dar eden
Aşığı olmayan maşuğu NEYLEYİM

Meğer olmaz imiş âşkın muslatı
Damarımda son damla kanı akıttı
İçimde amansız dert adı SEVDA,ydı
Tahir,i olmayan Zühre NEYLEYİM

Aşk dergâhı,ma gelme bir daha
Uğrama yoluma durma kapımda
Senin olsun sevdan senin olsun aşkında
Ocağımı söndürüp gittin NEYLEYİM

Dağ oldum karlar yağdı üstüme
Yâr oldum Hasret düştü gönlüme
Sen oldum benliğimden geçtim de
Yâr olup ta sevemedin NEYLEYİM

Ne Sultan da ne sarayda yok gözüm
Sen diye çarpardı inan Can özüm
Destanlar yazdım etmedi tek sözün
Bir vedaya sığdırıp gittin NEYLEYİM


Ben idim dikende bülbül olup ötüşen
Gönlünün çölünde Gül açıp yeşeren
Şimdi sen oldun bana kefen giydiren
Mezarıma koyduğun Gül’ü NEYLEYİM