Kılı kırk yardı sözleri buradan Bağdat’a…
Demir ocak taş dövdü vur ha vur…
Vur ha vur.

Anlattılar: “duyduk gördük vallahi de billahi"
Terini sildi ateşe; ateş demirden gömlek…
Çekiç seslerine karıştı çeliğin suya nazlı nazlı bırakılışı.

Ana “gitme” dedi, “sen bakma bu döllere!
Karıştırırlar ortalığı fitne, fesat”

Üçe saydı atın üzengisini çekiştirirken üstünde
Üçe saydı; "şart olsun namusa, dile laf uzatanın…"

Doruklara sürdü heybetini; gölgesini arkada bırakarak…
Gölgesi zor yetişti güneşe, kızıl tana.

Acıktı yola düşende
Acıktı suya ekmeğe.

Koyun devirdi sırtını pek bularak
Bıçağı; kana buladı toprağı.

Atı rüzgardı uçtu kanatlandı
Çimen görmedi altı.

Ardı ardına ses verdi nefes almadan.
Kan almak lazım gelirdi
Başı dik dimdik alnından.
Ses vermedi dağlar bağrında kaçağı
El vermedi umura.

Nasıl dönerdi ocağa, havara, ağıla?
Nasıl derdi derdin çaresi yoktur doklarda
Doklar beni yaban eyledi kalleşi dost!

Heybetinden ağrıdı aklı!
Sıska, kılsız olaydı derdi değildi; verilecek hesabın.
Ama namı vardı yedi cihan yedi düvel.

Kılı kırk yardı kırk gün kırk geceye gebe
Sabaha ayaz, öğlene kor ateş, akşama kar.
Son bir gayret kırma yarı yolda ümidi.

Sürdü atını toz toprak kan revan
Çatladı yer, yıkıldı gök
Sanırsın tufan
Derya çamur.

Uzun etme dön gayri
Seslendi;

“Kanında senin olsun hayatında”

Döndü…
Dönmez olaydı
Ne yer vardı ne yurt.

Kim; ne varsa öne almış katıp gitmiş
Kimi ocağını kimi kap kacağını.

İki kadın bir bebe görmüş; ölü.
"Namusa düştük can almaya
Can verdik canlar; asırlar boyu..."

“Ölüm dedi adın kalleş olsun”