İki şeritli bir yolda
giderim hiç kimseye yol vermeden
taşar içimdeki derin kuyudan göz yaşım
öğretirim sevmeyi
ney olup saza
yıllar sonrasının penceresinden
bakarım hatıralarıma
dikenler arasında
,mavi bir çiçeği takarım yakama
kabuslarımı uyuturum
parmak uçlarımda.

Yok kimseye kinim öfkem
ne de başka düşüncem
ne yarım kalmış bir şiir
ne de bir cümlem
kalbime emanet hep öznem.


Her hikaye yoldur
derler ya yaşayana
Sözcüklerin peşine takılıp
kadere rağmen
sarılırım kadere adındaki harflerle
aydınlığından kopmayan bir ay gibi
durursun göğsümün ortasında
gölgemin mahzenine sindikçe kimliğin
T’uzak gibidir her gece
uçurum olurum gözlerinin içinde
yol biter can biter An biter
sevmek ne çok edebiyat
ne çok şiirdir
devrilen cümlelerimde..


Hani diyor ya şiir
’’Gözlerin bir ülke
ben yüreğinde bir şehir..’’
İşte o benim
işte o Sensin ..
hadi uyu bizi sevdiğim
gecenin içinde uyanık rüya gibi
dilinden omurgama biriksin kelimelerin
nefesini ensemde hissedeyim
şiirime kelam yüreğime yemin
en güzel emanettir bana sevgin..!




Ferdaca