Hüzünlerimi döktüm artık
Köşeme çekilmenin vakti zamanı geldi
Keder dolu ömrün
Sonuna doğru yaklaşıyorum
Ne tat alabildim bu dünyadan
Ne de bu dünyaya tat katabilirsiniz
Sayfa sayfa keder hüzün yüklendi yüreğim
Ondan olsa gerek ki
Kirli eller dokundu yürek haneme
Ben merhamet ektim yüreğime
Gelen herkes kahır ekti
Ben derdin dağı oldum
Rabbimin sayesinde
Ancak bu kadar ayakta kalabilirim
Yoruldum koca dünyadan
Taşıyacak takat bırakmadılar
Ben ak dedim onlar kara
Ben kara dedim onlar ak
Ne köprüden geçmeme izin verdiler
Ne de onlar geçebildi
Hangi yana baksam
Gözlerimden hüzün aktı
Kör gözler görmedi
Ne dertler beni bıraktı
Ne de ben kederleri tek başına
Her yere eyvallah dedim
Lakin tükendim gayri
Hiç hevesim kalmadı be bu güne dair
Ne de yarına
Sanki ayaklarım yere basmıyor
Koca dünya fındık kadar geldi yüreğime
Dünya küçüldü
Kederleri büyüdü
Dağ olsam ne yazar
Çakıl taşı olsam ne yazar
İçerim o kadar
Öksüz ve yetim ki
Hiç bir şey tat vermiyor
Hüzün döktüm kaldırım taşlarına
Gelen ezdi giden ezdi
Her gelen yarama tuz bastı
Ben Gülüp geçtim tebessüm ettim
Lakin dedim ya takatim kalmadı
Zamanı zaman içinde helak ettim
Boş yere nefes tüketim
Dünyaya bakarken
Öksüz yetim yanımı idam ettim
Tutuverse bir anda bir güvercin bedenimi
Kanat çırpsa ya arsa ya da
Yerin yedi kat dibine
Alıp kurtarsa beni bu öksüz yetim hayatımdan
Hiç yakıştıramadım kendime göz yaşı dökmeyi
Hep içime aktı göz yaşlarım
Oysa en büyük hatalardan biriydi
Yanaklarımı ıslanmaması
Oysa o göz yaşıyla derdi kederi
Bir kenara atarmış insan
Ben anlamadım anlatamadım
Yüreğime
Keder yüklüyüm a dostlar
Kah bu gün kah yarın
Yolculuk var benliğime
Hüzün kokacak tabutum
Keder örtecek toprak yerine bedenimi
Ve bir elveda demeden
Kapatacağım gözlerimi
Kah bu gün kah yarın
Kim bilir belki de
Yarından da yakın...