Ateşe verdiğin gönül dağımdan
Harlanıp üflenen pervaneyim ben
Göç ettim yurdumdan öz ocağımdan
Gülbahçesi solan figaneyim ben.


Puslu karanlıkta sen’de yanarsın
Soğuk bir simada inan donarsın
Böyle mechul olma çok utanırsın
Ruhi dehlizlerde nirvanayım ben.


Yol geçer dağ gibi sinem üstünden
Sırdaşım postumdan medet dostumdan
Yalnızlık dökülür her bir yanımdan
Bir üfrümlük fitil koy yanayım ben.


Uzaktan uzağa seyreyle güzel
Kayboldum gönlünde gözüm var ezel
Döküldüm saçıldım olmuşum gazel
Kendine yetmeyen mervaneyim ben.


Toprağın bağrını yarar çıkarım
Başında ot bitmez yüksek Kaçkar’ım
Düzmece değilim yar aşıkarım
Dişimi sıkmaktan viraneyim ben.


Baharlar getirdim yedi verenle
Aşığın gözünde sevi görenle
Namerdin okuna göğüs gerenle
Haline ah eden divaneyim ben.

Özlem ÇETİN
MANİSA