Altmış iki yıldır bahtın izinde,
Her derde aşina baş taşıyorum…
Boğulmamak için ah denizinde,
Sabır rıhtımına taş taşıyorum…
.
Hep el kiri bildim parayı-pulu,
Dedim dünya zaten kime tapulu…
Aile bahçemin meyvesi, gülü,
Çoluk-çocuğuma aş taşıyorum…
.
Akılla. Vicdanla, hisle, kanıyla,
Yaşadım hayatı ben her yanıyla...
Anbean kazınan binbir anıyla
Ömrümü anlatan döş taşıyorum…
.
Sarp dağlara sardı fikrimin yolu,
Eksilmez zihnimde fırtına, dolu…
"Şüphe" heybesini ağzınca dolu,
"Mutlak" heybesini boş taşıyorum…
.
Bilmem, çilelerin hiç sonu yok mu,
Bu dünyada cefa sefadan çok mu...
Tesir etmez bazen baharın hükmü,
İçimde üst üste kış taşıyorum…
.
Mektepten hayata yansımaz ilim,
Artar günden güne şerre eğilim…
Gidişe bir anlam vermiş değilim,
Zalime çatılmış kaş taşıyorum…
.
Çoğunun durumu benden de beter,
Tenlerden simsiyah dumanlar tüter...
Neyleyim ki gücüm gözüme yeter,
Kahır yangınına yaş taşıyorum…
.
Bir volkan misali yansa da yürek,
Umudu mutlaka yaşatmak gerek…
Her gecenin sonu sabah diyerek,
Yarınlara pembe düş taşıyorum…
.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2019)