ışıksız sokakların yoksul zihni
yıpranmış gülün yorgun avucuyla
gün sessizce geçiyor
vakte karışan alacada
dünyanın iki yüzü
dinliyorum uçurum kıyısıyla
yanık türkülerin yıldızlı evini




sonsuzluğun akşamüstüne konuk olan
yeryüzü ayakları
herkes kendi denizinde derinken
Ve farkındayken yeşilin
bir çocuğun başında ağrıyor
harman çığlıklar..
sesi yükseliyor vaktin
bir yol usulca ağlıyor
sonra,
tereddütsüz geçtiğim şiirlerin bağında
bazı bazı üzümler



ayrılan kabukların
yüzü suya geçen bulutuyla dokunuyorum her şeye
her şey geçiyor
uzunca tırnakların intihar geçitinden
gölgelerin mum kıvrılışı duvarlarda
birkaç damla düş ağrısı
ve kanayan şehir/
şehir gözlerimin rıhtımında
uzun uzun susma biçimi

-ırmağın akışı hüzün -



yürüyor dünya
yaralı hikayelerin uyuyan sabahıyla
içim gürül gürül çeşme
dağ kokusu yalnızlığın.
saatlerin ince kuşuyla kökler salınıyor
ki,
gövdelerin kuma uzanan sırtında
yaprak taneleri..
tutuşup birbirimize karıştığımız ıssızlıkta
zümrütten kaya hayat
geçerken atlar ayak izimden
zorla sevmeyi öğretemezsin

Öyle ki,
bir papatyanın ıslığında diğer yüzü sessizliğin ve
olgun ışıkların



....