İçimde yedi başlı devlerin kavgası var,
Beyaz duvaklı kızın, gecikmiş hülyası var,
Kara gözlü çocuğun, bayramlık rüyası var;

Bunlar var diye bende, kaldıracaklar dağa,
Ben derdimi söyledim, yedi dilde ırmağa...

Bir mucize sonucu, ayı bölemez miyim?
Vurup asamı sulara, geri dönemez miyim?
Kurtlar yiyor gövdemi, sabır denemez miyim?

Kovulduysak cennetten, almazlar mı bir daha?
Kim açar kapıları, her gün yeni günaha?

Biz ak günler beklerken, çoğalır kara delik,
Vallahi anlamadım, bu oyun kaç perdelik,
Her gün gamla, kederle yapıyorum evlilik;

Sustururlar dilimi, sıkarlar boğazımı!
Unuturum yeniden baharımı, yazımı.

Başımı vursam taşa anlar mı ki, dilimden,
Kırk yıldır büyüttüğüm, gonca düşer gülümden,
Çaldım yar kapısını, anlar diye halimden;

Ey vah! Dinlemedi de, sırtını dönüp gitti!
Ben bir demir dağ idim, bu hal beni eritti...

Şimdi ne yar kapısı, ne de yaren tafrası,
Dilimde acı soğan şu beylerin sofrası,
Benim halimi anlar, askıda sefer tası;

Ben doğradım, ben yerim, çıkınımda azığım,
Aldırmadınız gitti, gelir size yazığım!

Sevda yüklü kanadım, açıl şimdi göklere,
Çiçekler bal göndersin, kabarmış peteklere,
Vuruyor deli rüzgar savrulan eteklere;

Kaç yalanı yaşadım, inanmadım, kanmadım,
Bu sevdanın ardından koşmaktan usanmadım...



Hayrettin YAZICI