0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
326
Okunma
kimin kimsesi sesin tınısı,
bir boşluktu belkide,
bir ağrının yastığı,
kimine derya deniz, kimine geceyi uğurlayan uykunun uykusuzluğu,
işte bu kimin kimsesizliği,
vurur du öyle sopa , tokat, yumrukla değil değil,
iki kaşının ortasından,
düş’ün düşüncesizliği ile vururdu, bir kere değil öldürene kadar vururdu,
bilmiyorum ben kaçıncı öldüren uykuyu sallıyorum,
ya da daha kaç sefer bir ölüyü bağrımda taşıyacağım,
insan neydi? yoruldum mu, ağrıdım, yüksünür mü,
işte bir sürü cevapsız sorular, oysa ki ölende öldüren de benim ben…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
100% (2)
