soruyor içimdeki sıkıntı
görüntüden ibaret bir armağan paketi
sunulan bir sürü kalp
defeder mi bu temmuz ıssızlığımı
onca uçak özgürlüğümüzü delip geçerken
her türlü ihtimali düşünmez mi
kırılmaya alışmış bu yürek
parçalarını toplar kararsızlıkların
siyah bir ay yapıştırır geceye


bu kadar ince olma gül dedim kendime
ayyuka çıksın yıkılmışların sesi
sesini duy içindeki tutsak alınamayan müziği
ritminde at adımını
elinde bir şey var nihayet
yaşama hep yeniden başlamak gibi
gür akan bir nehir
telafisi oluyor umutsuzlukların
kendini çizer çiçek
gölgesini takip eder insan
ay grileşiyor derken
yüzünü gösterir güneş


temmuz o kadar da flu değil bak
hani halkın eli çıkardı tavşanı
kara torbadan
zamanı değil dedi us
insanların tek tek yanlışını bulmanın
bir ışığa gözümüzü dikmişken
tüm bir meydan
çoğalırken aydınlığa koşanlar
yerini almalı sevgi
öfkenin
kinin


armağan almamaya razıyım
görüntülerden
alkış istemiyorum..


26. 07. 2016 / Nazik Gülenay