kendimi ifade edemiyorum,
belkide doğrusu acı biberli,
ömrüm boyunca tatlıyı sevemedim,
çoçuklar sever dimi,

belkide hiç çocuk olamadım,
bir çocuk gülümsemesi kaldı bende,
ne zaman aslolan düşüncemi saklamak istesem,
saklanıyorum o küçücük kızın gülümsemesine,

neden diye de içi içine bir sorgu,
çok düşünme, çok taşınma,
belkide aklımda taşınamıyorum,
eşyalar oradan oraya taşınıyor,

der top toparlanan, topal ayaklarımla,
eşyalardan daha kırık,
daha parçalanmış bir yer değiştirmek,
belkide çocuk olmadan büyüdüm,

taşınırken, der top eşyalar gibi,
biraz yıpranmış, biraz kırık, biraz incinmiş,
takımı bozulmuş kesme takımlardaki o çatlayan bardaktım,
kumaşı yırtılmış bir perdeydim,

hep baharlar beklenir dimi,
beklemesin beni ne bahar ne yaz,
ben kışların kızıydım,
soğukla mücadele, kışla donmak buza dönmek benim aslımdı belkide,

bir soru işareti kalıyor aklımın ucunda,
yarına ne kadar kalırım,
ya da benden ben çıkarsa ne kalır,
varım yoğum bir can o da aitin aiti,
işte bu kadar kalan da yiten de biten de bir nefes…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz