Gözlerin dalmış yine uzaklara,
Hüzünler esir almış benliğini.
Belli ki,
İçinde fırtınalar kopmakta.


Boş ver,
Fırsat verme beynini kemiren,
Çağanoz düşüncelere.


Gözlerini esir eden,
Ufukların romantizmi,
Denizin üstündeki,
Akşamın ışıltıları,
Ruhunu dinlendirsin,bırak.


Yaşanmışlıklar,
Bırak kâr hanende kalsın.
Hep düşünerek,hüzünlere boğup,
Örseleme anıları.


O anılar,
İmbiklendikçe ruhunda,
Eskidikçe yatağında,
Daha değer kazanıyor,
Eskimiş şaraplar gibi.


Düşündükçe,
Belki de,bir hasret şarkısı,
Gelir aklına.
Hüzünler.
Bir başka dolar içine.


Yaşamak...
Yaşamak,işte böyle bir şey.
Ne edersen et,
Ne yaparsan yap,
Alnına yazılmış kader,
Sırtına yüklenmiş,binlerce keder.


Düşün,
Şöyle bir bak geriye,
Yaşanmışlıkların hepsi,
Senin hayatın eder...


Tuğal KÖSEMEN
20.Temmuz.2022