Nasıl böyle kalabildin be çocuk!
Bu kadar kirlenmişlik içinde,
Merhametsiz yüreklerde,
Sade ve duru..
Hayatın hep yalnız tarafında mı kaldın?
Gölgeni bir yerlere sığdıramadın mı?
Düşüp kalkamadığında sarıldın mı sahibine?
Sustukça biriktirdin mi içindekilerini?
Görmezden gelindin mi duvar diplerinde?
Kıyıların neden sakin,
Bakışların nasıl dingin,
Köklerin kupkuru,
Karanlığınsa öylesine ihtişamlı...


Bütün yaralar geçer ama,
Senin yaran kabuk bağlar mı be çocuk!
Kuşlar konar mı tekrar dallarına?
Cam kesiği acıların mahşere çıkar mı?
Yarayla alay edermiş,
Yaralanmamış olan..
Öksüzlüğünle mi sınandın?
Yetimliğinle mi kınandın?
Zannetme ki kimsesizsin,
Kimsesizlerin kimsesine emanetsin,
Sakın aldanma!
Sakın kanma yüzüne her gülene...


Anlat be çocuk!
Gidenlerine üzülmedin mi?
Hüzünlerine yenilmedin mi?
Gökte hiç yıldızın kalmadı mı?
Dilinin ucuna hiç geldi mi kederlerin?
Birilerine gurbet oldun mu?
Bir dağ başı yalnızlığı diledin mi mesela?
Gömdün mü seni üzen herşeyi,
Herkesi yerin yedi kat dibine,
Uykunun en tatlı yerinde,
Kaçtı mı uykuların fütursuzca?
Bozuldu mu tüm ezberlerin?
Gül’ün dalı bile dikenli be çocuk!
Batacağini bile bile seviyor işte insan,
Çek bi eyvallah okkalısından hayata,
Baharı da bekleme artık gelmez...


Nasıl anlatsam sana,
Bahara açan çiçeklerin aldandığını,
Apansız yağmurlarda unutuşları,
Boş sokakların kuytuluğunu,
Hırçın rüzgarların sakladığı yaraları,
Bazen kırıldığın yerden filizlenirsin,
Yarınların olacak senin de,
Dünlerini unutturacak,
İyi çocuklar ağlamaz derler ama,
Sen ağla!
Sen konuş be çocuk!
Seni dinlesin bu zalim dünya...