1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
315
Okunma
Erguvan rengi olurdu mayıslar bizde,
Elma baharlarına pembeler düşerdi
Ve bir kıvılcım damarlarıma, dördüncü cemre gibi
Kaynatırdı kanımı, Isınırdı içimde sevmek arzusu,
İlkbahar hârelenirdi gözlerinde sevgilinin,
Kırlangıçlar yüreğimde yuva kurardı.
Nisan yağmurlarının yâdigârı
Papatyalara sorardık sevdâmızın kaderini;
’Sevmiyor’ derse, inanmazdık,
Sevmek ve sevilmek, kendi yüreğimizdeydi, bilirdik,
Ve biz, sevmeye doymazdık.
Şimdi yine pembeleşti elma baharları,
Fakat, kıyamam artık beyaz, masum yüzlerine papatyaların,
Yolamam yapraklarını boşuna,
Fallar, ne derlerse desinler varsın;
Boş yere dellenme ey gönül,
Sen, artık ihtiyarsın...
Ünal Beşkese
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz