Toprağı kabarttı
Ve usul usul uzattı başını
Önce bir gökyüzü gördü
Alabildiğince uçsuz bucaksızdı
Parlak ışıl ışıldı camdan gözleri
Maviydi
Ne kadar muhteşemdi
Ne çok sevdi süründü tenine
Hayran kaldı rengine
Baktı yüreğine sızan ahengine
Ne kadar güzel dedi
Ne muhteşem şey
Dünya harikulade bir yer dedi
Kandı bir yudumda uzandı semaya
Devrildi tepelerden üstüne dolunay
Bir turna katarı üzerinden geçerken
Kanat sesleri fısıltılarından kopan
Bir kurt düştü aklına
Sonra
Düşündü
Her güzelliğin olduğu gibi
Dedi çoktur elbet
Vardır bununda bir hayli düşmanı

Sonra
Bir serçe yavrusu gördü
Yıkılan taş duvarda
Henüz uçamadan daha
Düşmüş yuvadan
Çizmiş dikenli teller ürkek minik yüreğini ...
Sonra
Yıkılan yağmalanan harabe bahçede
Ağlayan çocuklar gördü
Elleri kan içinde
Ne kadar çoktular
Üstü başı toz toprak
Dermansız,aç yalın ayak
Kaç asır olmuştu acaba
Duruyordu orada , bu virane kentte
Ölümüne uyuyan anasının baş ucunda
Avuçlarında tuttuğu bir tutam karasında
Bir mezar taşında
Babasının ayak ucunda
Ayağa kalksın diye okşadığı
Bahtı renginde
Dolandı avaz avaz ağıtları
Siyah örğülü sırmalı saçlarına
Yolundu elleri göğün göğsünden
Kazındı darmadağın saçları
Hayatın avuçlarında duran kalbinde
Ölü çığlıklarda
Sessiz sedasız bir inilti gibi
İndi yedi kat yerin dibine

Sonra
Demir yığını
Bir kartal süzüldü göklerden
Bedeninde ölümüne çarpan kalbi çelikten
Kara kara bulutlarda insanlığa çarptı
Mavi gözlerine çekilen bir sürme gibi
Söküldü saman yollarının ciğeri
Aktı kanlı göz yaşlarından
Döküldü yerlere sahipsiz mezar taşları
Kaydı yıldızlarla beraber sığırcık sürüleri
Bir akşam üzeri sulara indi
Yetim tüm kırlangıçlar
Aynalarda aksini süzüyordu
Bir damlada deryayı içerken
Kanatlarının ucunda bir güneş yandı
Tel tel battı gözlerine
Kanadı kalbi öksüz sözlerine
Almadı aklı bunca olan biteni
Yandı kavruldu yüreği yok olan insanlığa
Yoktu elleri iki yanında
Olsaydı
Vurmak isterdi kırarcasına dizlerine
Eğdi başını
Gömdü kumlara
Daldı
Arzın karanlık sularına

Çırak Ça / İbrahim YETGİNDAĞ
01 Temmuz 2022