İçimde yangınlar var
söndüremediğim .
Gönül evimin duvarları islenmiş ben ne haldeyim.
Kalbim kararmaya yüz
tutmuşken.
Hirasına gizlenmiş yarası kanarken ....


Kalk uyar nefsini .
Yangınlarda dirilt neslini.
Diriliş şehri uzak ,vuslata yakın olabilir mi ?
Ölmeden insan ölebilir mi?
......

Pencere açmış nefsim ölüm zindanına.
Ölüm zindanından açılmış tüneller,doğum zindanına.
Amentüm yetişmiş dünya karanlığında imdadıma.
Yusuf’un hücresi medrese olmuş inkar tezgahında...
...
Fikir zikirden habersiz her cümle Babil kulesi .
Güneşle karanlığa batanlar
zulmet sandılar geceyi.
Şêm olanlar gece yanar , söyler, dönerler,o heceyi..
Dêm olur neyle pişer yırtılır gaflet perdesi.
....
Dünya da yanarım .
İmanımı saklarım çare ararım.
Karşımda müthiş bir yangın var .
Alevleri göğe tırmanıyor
içinde evladım ve Asım’ın nesli yanıyor.
İmanım tutuşmuş çepeçevre yanıyor.
Kalbim feryatlara boğulmuş
lâkin ateşi insan olan cehennemin yakıtı kaynıyor....
...

Dünya yanıyor .
İnsan gün sayıyor .
Ömür bitiyor.
Kalem kırıldı kırılacak
ölüme koşuyor.
Nefis yakıyor.
Kalbim acıyor.
Yine Rabbim bu dilim seni zikrediyor.
Seni anıyor...


Meryem Karapınar