Çünkü çoktan belli fikrinin seyri,
Yok kendine kendi zihninin hayrı...
Bildiği tek lisan dogmadan gayrı,
Öğüdü kar etmez hiçbir lehçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Ayrılır ömür son bulduğu zaman,
Amel harmanında taneyle saman...
Ne koyabilir ki taklidi iman,
İçine ahrete giden bohçanın,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Bir Müslümana bak, bir de kafire,
Kimde fazla vermiş, insanlık fire...
Bunca çelişkili hali tasvire,
Gücü kafi gelmez güzel Türkçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Kalbini muhterem bir kula bağlar,
Beleş duygu, hisle gönlünü eğler...
Hürriyetten kaçıp kulluğu yeğler,
Altında kalsa da demir ökçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Bir masumun rızkı olan ganimet,
Zannınca en helal, en kutlu nimet...
Yağmayı, soygunu sanıp da kısmet,
Bağını, kökünü sormaz akçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Sanki kendi melek tarzda, tavırda,
Günah, kusur arar “dinsiz gavurda”...
Soyuttan somuta dönen devirde,
Hükmü yok mantıklı bir gerekçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Müspet ilim, ortak akıl çağında,
Mutlak hisler taşır cahil eğinde...
Siyahlı beyazlı renk ölçeğinde,
Yeri yok sarının alın, gökçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Aleni yalana yalan diyemez,
Aşikar talana talan diyemez...
Kahrolsun kin, nefret salan diyemez,
Kıvırır ritmince her köçekçenin,
Bu ham meyve acep hangi bahçenin...
.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2022)