Tebrikler kendim...
Yüreğimde oturan kuşu çoktan salıverdim.
Giderken ne o baktı arkasına ne de ben...
Çünkü biliyorduk ki sadece o değil tüylerine yapışmış insani duygularım da uçmuştu onunla.
Tebrikler kendim...
Bir kez daha yenildim ve serildim dünya tarafından soğuk asfalta.
Kuru dudaklarıma tutunan hıçkırıklarım bu sefer tırmandı sonsuzluğa.
Bir tuhaf sanki bakışlarım?
Büyüdüm mü yoksa içimde biri mi öldü?
Ne zaman kaldıracağım cenazeyi?
Ne zaman sulayacağım yavanlığımı?
Ne zaman vazgeçeceğim mezar taşına dokunmaktan?
Onun verdiği soğuklukla yanmaktan?
Seviyor muyum kendime yaşattığım bu dramayı?
Özlüyor muyum ruhuma çivilerle kazıdığım sonumu?
Ben neyi biliyor neyi tartışıyordum ki?
Tek bildiğim şımarıklığımdı bir de çaresizliğim.
Evet çaresiz bir o kadar sevimsiz.
Her zaman mı böyleydim yoksa kırıldıkça mı değiştim?
Bilmem tek bildiğim bilmediğim.