0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
419
Okunma
Düşerken geceye bu sessizlik
bağrıma çöktü acı bir yalnızlık
köşede dizleri kanayıp ağlayan
masum bir çocuktum ben
Kâbuslarla kesilen uykumda
kar beyazıydı yüzün, sonra
karardı her yer, pişmandın sen
ve nedametti her sözün
Mürekkep şah damarıma toplanmış
akıyor oluk oluk hem hiç durmadan,
bir travma volkanı alevlenmiş patlıyor
sahnelenen geçmişimi kusuyor
Nerede kaldı gözlerinden beklenen?
Gazap kalbimin odalarını yaktı
ve uçurumlar kapladı, sırlarla doldurdu,
güven denilen o sahipsiz kavramı.
Ağlamıyorsun; toplanıyor gökyüzünde
kir bulutları, pişmanlık lekeleri yüzünde,
ve ümitsizlik birikiyor,
çehremde
Zeynep Zuhal Kılınç
Haziran 2022
5.0
100% (7)
