Gözü açtım kapadım çocukluğumdu demin
bu hayat kendisi sırat ederim sana yemin
Geçmek zor kimine, kimine atlayıp zıplayarak
Yaşadıkça ölürsün mal mülk toplayarak
Omuzlarımda elli yılın kelamsız yükü
Elime kalemi aldım başladı asıl öykü
Okudukça ağırlaştı yazdıkça hafifledi
Sırat-ı Müstakimde doğrulardan söyledi

Oysa görmeseydim ben de kafamı kuma
Sessizliğimin vebali kızımla oğluma
Bu öykü dedemin bana kadim mirası
Kalemi bilirim de yalanı bilmem kimin ihtirası
Benden de sana kalacak oğlum bu tereke
Bir ucu umut bir ucu gaflet, ha gayret çeke çeke
Senin kavgan cehaletle umut yok deme sakın
Okuyarak, yazarak, savaşacak umudu yakın

köşe başını tutmuş ve yürüyen insan cesetleri
geveze kurnalar ne bilsin icralık siyasetleri
Bu yüzden kimse söylemez Ruanda’da olanları
Mermiye hasret ölmek için yalvaranları
Her mermi için verilen hava parasını
Tapılan Batının yüz karasını
Hollandalı askerlerin kaçmasını
Srebrenitza’da soykırıma kapı açmasını
Ölümden değil satırdan kaçan insanları
Siyah Müslümanları, Afrikalı Hristiyanları
dine göre değil ayrım, yüz yıl çalışma
O zengin bu fakir lafına sakın alışma

batı, profesörü olmuş bu siyasetin
sahibidir içine kurduğu verasetin
semere hayır demezsen vururlar semer
faizle, dolarla, bankalarla kanını emer
Konsolosluklar baş rolde oyuncu yerli halk
Sana rahmet okunuyor kalk Ebu cehil kalk