Gözümü kapadım açtım çocukluğumdu demin
hayatın kendisi sırat köprüsü anlayana yemin
Geçmek zor kimine, kimine atlayıp zıplayarak
Yaşadıkça ölürsün mal mülk toplayarak
Omuzlarımda elli yılın kelamsız yükü
Elime kalemi aldığımda başladı bu öykü
Okudukça ağırlaştı kalem yazdıkça hafifledi
Sırat-ı Müstakim yolunda doğru söyledi

Oysa görmeseydim kafamı gömecektim kuma
Dilsizliğimin vebali kalırdı kızımla oğluma
Bu öykü dedemden kalmış bana mirastı
Yazar denilmek içime konulmuş ihtirastı
Benden de sana kalacak oğlum bu tereke
Bir ucu umut bir ucu gaflet, ha gayret çeke çeke
Bu kavga cehaletle umut yok deme sakın
Biz göğsümüzü gereceğiz sürecek hayasızca akın

köşe başını tutmuş yürüyen insan cesetleri
geveze kurnalar ne bilsin icralık siyasetleri
Bu yüzden kimse söylemez Ruanda’da olanları
Mermiye hasret ölmek için yalvaranları
Her mermi için verilen hava parasını
Yaşantısına tapılan Batının yüz karasını
Hollandalı askerlerin kaçışını
Srebrenitza’da soykırıma kapı açışını
Ölümden değil satırdan kaçan insanları
Siyah Müslümanları, Afrikalı Hristiyanları
dine göre değil ayrım, bu asırlık çalışma
Zengin fakir tasmasına sakın alışma

batı, profesörü olmuş bu siyasetin
sahibidir içine kurduğu verasetin
semere hayır demezsen vurur semer
faizle, dolarla, bankalarla kanını emer
Siyasetçiler uğraşır bunu aklamakla
Meguller maskelerini saklamakla
Kimi milli kimi liberal renk renk
Hak ve batıl nasıl olacak denk