Gel ey dost burasıdır mey-kade-i âlem-i cân,
Nedim’dir meclîs’i aşk şâhı, sanki nûr-i cenân.

Toplanır bu mecliste mey-keşan ,edilir şirin kelam,
Nedim söyler biz dinleriz ,şaşırır nükte-sencân.

Yek-cân idi Nedim ,uzak idi su-i fikirden,
Şöhret-i âfak idi o ,anlar idi her demden.

Mey-i aşk süzülürdü geceden ,biz elif idik elhâna,
Cezbe gelir idi ruh ,vurulurdu name-i gül-fâm’a

Âlem-i nâr’a döndü can, bu cîhan ,bir ale-s-seher,
Alevgîr idi gök ,yer idi sürgâh ,şû’le-reng yer yer,

Şimdi bu Nedim gitti ,şahn-ı lale-zar idi ,bitti devrimiz,
Sabah ü mesa ,sübur doldu gönüle , kırıldı kadehimiz.

Mey-güsar ki artık me’yuse ,dağıldı alemimiz,
Sultân-ı âbâd bile ağladı ,yitti mey şişemiz.

Sürûb oldu bize şarâb-ı engür ,söndü şem-i meclîs-i ârâ,
Anladık payidar kalacak ömrümüzde artık mevsîm-i şîtâ.

Gitti dostlar uğrayan olmadı mey-kade-i âlem-i câna,
Şirin-kâm idi bizde nedim ey Halil ,nasıl kıydın bu câna.





mey-kade-i Âlem-i cân : can aleminin meyhanesi
nûr-i cenân : meşhur bir lale türü
mey-keşan : şarap içen
nükte-sencân : nükteden anlayan ,değerlendiren
yek-cân : can yoldaşı
şöhret-i âfak : meşhur
elhân : nağme ezgi
name-i gül-fâm : gül renkli name
ale-s-seher : seher vakti
sürgâh : kavga meydanı
mey-güsâr : şarap arkadaşı
me’yuse : ümitsiz
sultân-ı âbâd : iran
sürûb : acu kirli su
şarâı engür : üzüm şarabı