Kalmamıştı zaten hiçbir şeyim ,kaybedecek,
düşünmüyordum ama artık .
voltayla törpülerken acılarımı,
biliyordum benim olacaktı,bu hücrede,gelecek.
Uyudum ,uyandım…
ve şimdi sabah oldu…

penceremden deniz sızıp hücreye,
çekerim içime bir nefes,
martılar çığlık çığlığa uçmakta,
Biliyorum evim artık ,’’benim’’ dediğim bu kafes…

ve şimdi sabah oldu…

Yüzümü kızartıp dostlardan aldığım cigara,
Birde verdiğimde sırtımı soğuk duvara,
Aldırma derim,aldırma…
Görmesemde denizi,dinlerim martıların sesini,
Ve anlarım onların beni hala terk etmediğini.

ve şimdi sabah oldu…

baş ucumda vazgeçemediğim aziz alışkanlığım,
adını koymasamde benim bildiğim kuşlarım,
elimle yaratıp aşık olduğum kadınlarım,
ve onlardan olma kendi doğurduğum çocuklarım.

içinde boğulsam dediğim karanlıklarım,
bilemem kaçıncısını yaşadım,doyamadığım kışlarım,
birde yaz sıcagında sırtımı verip yattığım soğuk taş yatağım,
ve avluda gözüm gibi baktığım boynu bükük fidanım.

ve şimdi akşam oldu…

herkes uyudu…
bir ben kaldım birde ,hep aklımda,beni hiç terk etmeyen,
yarım kalan aşklarım…