AHVAL-İ PÜR MELAL



Anlatamadım ben kendimi,
Ne nedim gibi sevebildim şarkıları,
Ne Baki gibi olabidim bade-perest,
Nede Fuzuli gibi taparcasına sevdim,ilahi bir aşkı,

Anlayamadım ben kendimi,
Ne Veysel gibi yar edindim toprağı taşı,
Nede Sait Faik gibi yolcu edebildim o son kuşları,
Orhan Veli gibi ,kaptıramadım gözlerimi şeytana.
Yetişemedim Hayaloğlu misali, o vahşi ata.

Ben kendimi tanımlayamadım,
Doyamadım Cahit Sıtkı,gibi yaşadığım yıllara,
Olamadım artık afet-i can-ı cihan,
Aziz gibi koyamadım davama başımı,
Haykıramadım;Alın benden alın!Necip Fazıla verin karanlıkları.

Sayamadım ben kendimi,
Aşklarımda olmadı üstelik,
Vurulamadım Karac’oğlan gibi, afet-i devrana .

Ben hep ahval-i pür melal ,perişan ve şairane kaldım,
Bir derdim vardı anlatamadım,anlamadın,
İşte bu sebepten ben hep Nesimi kaldım…