Örselendim, yazdıklarımdan çok anlatamadıklarımla

Şehirler, insanlar beklentiler biter mi?

Kabuk dediği insanın kendine zahteri
Bilmecelere sığdırılan heves gibi

Düşüncede kırılan mağlubiyetine palazladığı kalbi
Deryalara taşan dün gibi

Kalem dediğin yosun tutan elleri
Sözlere atılan ok gibi

Hayal pazarında deli çocuk
Hırçınlığıyla gözde, anlatılanlar çığlık gibi

Masaya yatırılan hevesler, kadehlere doldurulan içkiler biter mi ?

Sarhoşluk baharda gündüzüne güneş,
Akşamına ışığında kavrulan yeni ay gibi

Şimdi baksam elinde gitarı, durağan
Hareketsiz paslanan duraklarda,
Çalanlardan çok dinleyen yok gibi

Nefes bir ressamın boyası, tuvalleri boş
Bu şehrin duvarlarında nefes yok gibi

Sen gibi ben gibi biz gibi..
Buğulu camlar ardında kalanlarla aynı dili konuşmaya çalışmak, mehtaba hakaret gibi