Söz bitince gönül pınarında, nefesi kesilirmiş şairin

Cümle noktasını atamaz, virgülüne hasret beklermiş

O hiçliğe taşar şair

Bir nedene ahval olamamaya hayret giydirir tümcesini

Keşkenin kükreyişi esaret alır şairi

İmkansızlık ağı tuzak kurar, deli bedende

Yelkovan ve akrep hançer gibi saplanır sanki de

Kanar amâde şair gözleri

O gözler ki bulanmaz asla pes etmişlik bulantısıyla

Öyle ya..

Ne Aşık Veysel’i

Ne Nazım Hikmet’i

Ne de nicelerini durdurabilmiştir

Kimisine Orhan Veli’den İstanbulu Dinliyorum Gözlerim Kapalı

Kimisineyse Necip Fazıl’dan Gözler şiiri

Biraz yorgunluk, biraz tecrübe en çokta ifade.

Bitmeyen çığlıklarını, susturmak için yazarlar bütün şairler. Bazen sahipsizliğe sahip çıkmalarına dövünürler, bazense kendilerini öldürüp taşarlar kahpe dünyanın ruhani filizlerine. Dert çukurlarını yırtarlar sanki de, iniverir hakikat perdesi gözlerinin önüne. Maskeleşmiş köhne bedenlere indirir kalemini de kıramaz kimse oyunlarla cehaletle.