Korkulara gebedir sinem,
Korkularına siperdir menzili yüreğimin…
“Korkma” derim…
Sen korkma aciz düşmanlardan…
Korurum savunmasız düşlerimde seni,
Ki korkmaz Cem Sultan sürgünlerden…
Kalbinden sürgün edilmekten korktuğum kadar…

Ellerinin sıcaklığında titrerken göğsümün çeperi,
Dudaklarının korunda eridi ömrümün katı yalnızlığı…
Ve şimdi;
Devasa yangınlara muktedirdir kalbim…
Korkarım muhtelif zamanlarda,
“seni seviyorum” demeye…
Maceraperest yıkımlara cesaretim yok bilirim…
Ki korkmaz Hallac-ı Mansur;
Son adresinin makberi olacağını bildiği halde,
“Ene-l Hak” demekten…
Düşlerimden yitip gitmenden korktuğum kadar…

Yıkımlara aşinadır benliğim…
Yıkılırım sesinin tonu titrediğinde…
Yakınırım yalnızlığımdan…
Yalvarırım…
Gitme…
Gitme dudaklarımdan bir nefes öte;
Yiterim hayatın efsunlu sahnesinde…
Ki korkmaz Deniz bile,
Sehpada vakurca sallanırken,
Flu ve yağlı urgan griliğinden…
Seni yitirmekten korktuğum kadar…

(İSTANBUL) (A-Y)