Küçüklüğümde hep güneşe mektup yazardım.
Yazmaktan bıkmayan kocaman bir çocuk
ruhum vardı.
Büyüdükçe anladım, güneşe yazdığım mektuplar hep bıraktığım yerde kalıyormuş.
Ama yinede karşılıksız seviyordu ruhum...

Sanki mektuplarımı okuyor ve bana daima gülümsüyormuş gibi...
Gittiğim her yerde yoluma ışıklar saçarak,
bir bulutun üstünde koca kainatı gezerek,
Bana eşlik ediyormuşçasına huzur doluydu arkadaşlığı...

Bu gece ay bir başka güzel.
Sanki hiç üzülmemiş,
hiçbir amaç uğruna savaşmamış gibi...
Gökyüzüyle hep bir gülüş içinde,
güneşin çocuklarıyla dans edercesine...
Boğazına dizilmiş kumdan kaleler,
hâlbuki cesur ve onurluydu.
Gülünce gamzelerinden umutla yaşamak istercesine...
Diyorum ya bu gece ay bir başka güzel...

Yüreğimin şelalesinden akıyor avuç avuç dualar.
Nasılda hoş bir tebessüm bıraktı umudun güneşi...
Mevlam kabul buyurunca,
çiçeklenecek aciz bedenim...
Yıldızlar ülkesinde parlayacak bir hilal misali..

Şimdi ise her dizem çocuk kokuyor,
bir günlüğüne de olsa buluşturalım çocukları,
masum kalplerle.
İşte o zaman dünya anlayacak gerçek dostluğu...


///