Gecenin zifiri karanlığında,
Derin mi derin bir uykuya dalmışım.

Ansızın bütün vücudumu şiddetli bir korku
kaplar ve ürperir, narin kalbim.

Sanki bütün dünya alacaklı benden,
Sırtını dönmüş büsbütün...
Geceler bile tenha ıssız ve ışıksız...

Işıltılarıyla Karanlığa meydan okuyan dostlarım,
gökkubeden düşecek gibi.
Melül melül incinen edalarıyla eşlik ediyorlar
zat-ı hâlime...

Sanki Zamanın içinden değil de duyguların
içinden geçiyormuşum
öylece var gücümle sınanıyorum kendimle...

Yoksa bu İnsan olmanın bedeli miydi?
Zihnimde düşünceler uçuşuyor...

Baktım ki olmuyor yıldızlarımı,
gecemden çalan yanım.

İnsan olmanın bedeli bu olsa bile,
tövbe istiğfarla son gözyaşıma,
teslimiyet kesildim baştan ayağa.

Omuzlarıma yüklediğim bedellerden,
fazlasıyla Umutlu yaşıyorum bu hayatı...

İnanırım ki her derdin bittiği bir şafak vakti vardır.

Vesselam...


///