Yorgunum ustam çok yorgun
Saçlarıma aklar düşmüş karlı dağlar gibi
Sakallarım kir pas içinde
Aynaya bakmayalı hayli zaman oldu
Saçım sakalım bir birine karışmış
Müebbet yemiş mahkumlar gibi
Her an bir şey olacakmış gibi
yaşıyorum..
Geri kalan ömrümü
Cebimde taşıyorum



Ustam...
O kadar usandım ki yaşanmışlıklardan
Onlar halen utanmadı yaptıklarından
Etrafımda dönen onca kirli oyuna rağmen
Hayata tutunmaya çalışıyorum
Zorda olsa alışmaya çalışıyorum
Ben hayatımı hep kim ne der diye heder ettim
Oysa yaşanacak güzel şeyler vardı
Ben kendi kendime ettim ustam kendi kendime



Ustam..
Kimseler üzülmesin diye hep kendimi hırpaladım
Kendimden verdim gücüm yetmediği kadar
Acıların her türlüsünü yaşadım
Taşınmaz yükleri taşıdım omuzlarımda
Kimseler bilmedi aslında
Hem yetim hemde öksüzdüm
Onca kalabalıklar arasında
Ustam..
Üzülürdüm sevdiklerimin ayağına taş deyse
Oysa beni
Sevdiklerim etti kalpten hasta



Sen anlat bana ustam sen anlat
Hayat mı yaşanılmaz oldu
Yoksa bu hayatı
Yaşanılmaz eden kullar mı oldu
Yorgunum ustam çok yorgun
Bedenim değildi aslında yorulan
Yürekten acı çeken insanlar
Beden acısı nedir bilmezler
Ustam..
İçeme aktı hep göz yaşlarım
Gözümden akmayan her bir damlası
Yüreğimde sel olup kan aktı
Kimseler bilmedi aslında
Kalbim ağlıyor ustam kalbim kalbim ağlıyor
*Halil Büyükler