1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
478
Okunma
Doğduğu toprakların çatlakları
Ellerine mıh gibi işlemiş,
Çilesini sırtlamış, semerine yük etmiş,
Acılarını nasırlarına gizlemiş
İnsan.
Annem.
De ki bir gün gördüm !
Dört çocuk, bir koca,
Birinin ayağı çukurda,
Ne hastalığı biter ne tasa,
Bir lokma ekmek,
Azıcık çökelek çıkınında,
De ki yoruldum !
Onca yıl nasıl tutundun ?
Alnının teri ve kan revan içinde dökülmüş tırnaklarınla.
Eksik, yetinmekle yaşamda kalmak arasına sıkışmış bir hayata.
De ki bu rahat?
Zemherisi çiçek bahçesi, kışı bahar,
Gözünün yaşıyla ömür bağışlayan,
Kadın !
Annem.
Sabrının zerresinde ariflerin kemali,
Dört mevsim, Anadolum,
Varlığı cennet bahçesi,
Yokluğu yoksulluğum.
Annem.
İçimdeki çocukluğum bu kadar neye hasret duyar ki başka.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz