Ne zaman tren istasyonlarında
Bekleyen birini görsem
Hüzün dolar içime
Yollar ve yolculuklar gelir aklıma
Kalanlardan değil gidenlerden oldum hep
Hancı değil, yolcuyumdur çoğu zaman
Yola çıkmak zamanı geldiğinde
Tarif edilmez bir duygudur
Bavulunu toplamak,
Yolcudur abbas bağlasan durmaz misali
Boğazında düğümlenir son yemek
Arkandan dökülen bir tas suya karışır
Anacığının göz yaşları
Geri dönüp bakmak zor gelir
Sanki bir yarın, “gitme kal” der gibidir
Bir yarın geçmiştir, bir yarın gelecek
Ama yola çıkmak gerek
Camından bakarken kalanlara
Gözlerin dolar, gözlerin dalar
Bitsin artık bu seramoni
Konduktör düdüğü, raylardan gelen ses
Koparır seni kalanlardan, son el hareketi
Bir film şeridi olur geçmiş ve gelecek
Uçarcasına gidersin artık
Yaşamak için yaşanacak günlere
Yelken açarsın bilinmezliğe.