GÖLGEYİM

Gün aydı leyl yaram..!
Vefat eden hislerimin,tazeledim toprağını..
Mısra mısra şiir ektim,seni anımsadım...
Öksüz haykırışlar besledim,yaprak dökümünde..
Gözlerim, bir pazar uykusunun yorgunluğuna yorgan çekerken..
Özledim, özledim özleyeni,
pencere eşiğinde yine...

Bocaladı, bacalardan tüten dumanlar..
Şehrin boş sokaklarına adım adım..
Kaldırımlarına ismini hece hece heceledim..
Sahil boyu mutluluk dileyen yalnızlığa,bir de vefalı çay demledim...

Bağrımın vaveylinde, heyelan..
Koptu çığlıklar, ufkun ötesinde..
Şahlandı dert ordusu,
Ellerinde pusatlar ;
Öfke soluyor sanki,bindikleri kısraklar..
Ucunda, ölüm gizli mızraklar..
Kısık sesler ile yaklaşıyorlar, tan yerine...

Güneş,çaldıkları günün yamacında,
Pusu kurduklarını gördüm..
Ve ayaklarımla yürüdüm..
Gönül evime seni bıraktım...
Ben, sevgine usta
Senden gayrısına çıraktım...

Ölümün kıyısında şiirlerimi yaktılar..
Bin ah ile kuyulara attılar..
Ne bir su birikintisi,
ne bir adem sesi..
Sessizlik bile sessizleşti
Sessizlik bile sensizleşti..

GÖLGE ’ YİM..!
Yazarım, s/aklıma takılan seni..
Kursağımda asıldım, sayfalarca..
Memleket kokusundan yoksunum..
Ölü topraklardan ses gelmez oldu..
Ben, gölgemin sesinde hep SUSTUM, hep SUSTURULDUM ve hep SUSKUNUM !!!

👉🏻SÜKÛT’U YÂR