.
Aklımız tutuklu, fikrimiz sabit,
Çağa çıkan bir iz bulamayız biz...
Ne derse kanarız “canlı bir mabut”,
Soru soran bir söz bilemeyiz biz...
.
Etsin diye insan kendini imar,
Her gereci vermiş” ilahi mimar”...
Lakin hep ellerden bir yardım umar,
Bir türlü kendimiz olamayız biz...
.
Ömrümüz ıstırap, kaygı süreci,
Gönlümüz muhabbet, sevgi kıracı...
Arar bizi bulur sanki her acı,
Hayattan zerre haz alamayız biz...
.
Sırtı ya bey, ya da şeyhe dayarız,
Kula kul olmayı “kutsal” sayarız...
Sürüde olmaktan gurur duyarız,
“Ben”i sayan bir biz dilemeyiz biz...
.
Bugünü yaralar yarın korkumuz,
Kıt-kanaat döner geçim çarkımız...
Ellerce söylenir yaşam türkümüz,
Gönlümüzce bir saz çalamayız biz...
.
Olur mu zihinde düşünce hasıl,
Yok ise lisanda neden ve nasıl...
El-etek öptükçe, işe velhasıl,
Hakkı, hukuku baz kılamayız biz...
.
Kimi dane alır, kimi sap-saman,
Hayat harmanını dövdüğü zaman...
El elinde elce döndükçe dümen,
Ahlak yolunda düz kalamayız biz...
.
Derler ki, herkesin eksi-artısı,
Çıkacak konunca mizan tartısı...
Ahrete, soldukça ihlas örtüsü,
Ecri çok, özrü az salamayız biz...
.
Veli BOSTANCI (Ankara, Mart 2022)