Ülkem asr-ı saadet, sayfasını kapattı!
Devr-i cahiliyetin, ruhsuz diyarı oldu…
Milli değerlerimi, kaldırıp çöpe attı!
Gencecik dimağların, istikballeri soldu…

Kutsal değerlerimi kaybettikçe hep bir, bir!
Âlem gözümde oldu, ruhsuz beton bir kabir!
Şimdi aklıma gelen, hiç sevmediğim tabir;
Bunca aymazlar benim, yurdumu nasıl buldu?

Yurtta hain kaynıyor, hem Edirne’den Kars’a!
Arap, Zerdüşt, Yahudi, komşularda kim varsa!
Ermeni’si, Afgan’ı, ülkemde ne ararsa!
İpini kıran geldi, canım ülkem mahvoldu…

Çıkın gidin hepiniz, kalmasın tek çöpünüz!
Ne faydanız var bize, kambursunuz hepiniz!
Türk’le bir mi tutalım, ne eder ki topunuz?
Siz yokken vatanımda, huzur ne kadar boldu…

Tüm gelenler ne kattı, yurdun istikbaline!
Dağıttığın Arabın, dön de bir bak haline!
Vicdandan bahsetme bak, menfaati âline!
Anadolu’m ağlayan ana oldu, saç yoldu…

Biri, “ekonomistim”, diye attı havayı!
Millet unuttu artık, mefkûreyi, davayı!
Darmadağın ettiler, şu mukaddes yuvayı!
Sanırım ki mutluluk, başka bahara kaldı…

Birisi imparator, biri olacakmış çar!
İnsanlık sos veriyor, kaldı bunlardan naçar!
Şimdi Ruslar ölüyor, saymadım kaçar, kaçar!
Cihan harbi bekleyen, savaş çanları çaldı…

Sabah atlayıp ata, tez varıyorduk Şam’a!
Kilis’ten çark ettik biz, geri dönüp akşama!
Bu boş manevralarla, gönülleri okşama!
“Yurtta sulh, cihanda sulh” doğru olan tek yoldu!

Karaman-2022/03

Halil Şakir Taşçıoğlu