Nemli yarı ıslak kirpiklerimiz.
Sonsuza kadar ayrı kalmak üzere,
Vedalaştığımız İstanbul sabahında.
Acı ve hayal kırıklıkları içerisinde.
Solduğunda sana verdiğim gül,
Soğuduğunda dudakların.
Ellerin buz tuttuğunda.
Çoktan vakti gelmişti...

Haydarpaşa haberini veriyordu ayrılık treninin.

Sonra yolculuk ve Ankara.

Kızılay’ın o inceden dalga geçer ayazı.
Soğuğun aklımızı başına getirişi...

Dudaklarımızın ettiği yeminler bir bir bozuldu.
Gölge düştü sevgiye.
Geçeler kaldı elimizde.

Ve zaman geçti üzerinden...

ardından tanıdıklar her adını andıklarında.
Bir ürperti dolar oldu içime...

Neden bu denli sevdim neden...

Ve sonra sonbahar kış...
Ardından vakitsiz gelen ilk bahar.
Haklıydın asılında.

Zemherinin ayazını biz nisan serinliği zannetmiştik.
Aşk mevsimsiz uğramıştı.
Mevsimsiz gelmişti leylekler.
Mevsimsiz açmıştı pembeler...